Athen, 400 Johr för Christus. Wi sehn Sokrates, bilütten een vun de grötsten Philosophen vun de Weltgeschichte, an’ hidden Summerdag hild op de Agora toloopen. He is jüst utneiht vun sien Fru. De harr ehrn Göttergatten no achteran bölkt: „Worschau, kumm mi blots nich ahn Gemüse un frischen Fisch torüüch…..“. Man, denkt Sokrates sik, endlich buten, de Sünn schient, frische Luft, blots weg vun Xanthippe, ok wenn dat blots för tein Minuten is. Vergnöögt slenkert he sien groten Wiedenkorv hen un her un köfft ganz in Roh in, wat sien Fru em opdragen hett. Bi ˋ n Fischhööker avers kummt de Philosoph in’t nadenken un fangt mit’n Verkööper dat diskereren an. De greeksche Philosoph is je bekannt dorför, dat he geern de Position vun sien Schölers innimmt. Woso is dat so un woso is dat so, wat so is? So froogt he den Hööker ut, un nervt em, bit de an Enn nix mehr to seggen weet. Anner Marktbesööker kummt dorto un spekuleeren mit. Jedeen schient klööker to ween as de annere un meent, de Worheit pacht’ to hemm. Dor geiht Aristoteles een Licht op! De annern hier, de doon all so klook, man dor stick meist nich veel dorachter. Ik tominnst, ik WEET dat ik nix weet. Bannig glücklich över düsse Erkenntniss, wannelt de Denker tofreden nahuus. Wat Xanthippe wull dorto seggt?

„Dunnerwedder nomal! Wannehr begriepst du dat endlich? Wo faken heff ik di seggt, wasch di de Hannen wenn du tohuus kummst.