As ik annerletzt in mien Spotify Playlist rumwöhlen dee, full mi in, dat ik jichenswenn per Knoopdruck mal den „Shuffle“-Modus aktiveert harr. Mit dat Motto vun Showmaster Rudi Carell „Lass dich überraschen!“ weer ik ok meistens goot fohrt. Johrelang. De Tofallsalgorithmus warkte sodennig unsichtbar in‘n Achtergrund so toverlässig as en ole Strichachter. Un den Ümstell-Knoop, versteeken in’t Bedeenmenue vun de Musiktankstee wat den Stoff, den se leefert nie nich opruken deit, harr ik al meist vergeten. Wat leeger is, vergeten harr ik, dat dat villicht ok en Konzeptidee bi en Musikalbum geven kunn. Dat en Album mehr is as een „Best of Compilation“ oder „Hitparade“, sünnern en Wark is, dat in sik steiht un Bestand hett.
Geist in de Maschin
As bi „Ghost in the Machine“ dat veerte Studioalbum vun Police (1981) ton Bispill. Inspireert vun en Zitat, wat vun den engelschen Philosoph Gilbert Ryle stammt un anspeelt op de Körper-Geist Dualismus vun René Descartes. Descartes weer dormals dorvun utgahn, dat Körper (Materie) un Geist (Seele) vunnanner trennt weern. So heet de erste Police-Song op de LP: „We are Spirits in the material World“ un hannelt, wovun eegentlich genau? En beten Politik:“There is no political Solution“,“Our so called Leaders … with Words they try to jail you“. De so nöömten Anföhrers fangt uns mit Wöör un versöökt uns Geist in ehre Herrschaftsdiskurse intosparren. „Where does the Answer lie? / Living from Day to Day / If it’s something we can’t buy /There must be another Way“. De Song lett sik dörch den Songtext alleen nich begriepen. Un wenn ik toluuster, denk ik, mit „We are Spirits in the material World“, sünd „lütte Lichter“ meent, de in de Welt rümgeistert un nix utrichten köönt, wiel se „res cogitans“, also rein vergeistigte Wesen sünd. De Körper, „res extensa“ as Descartes sää, schull sik denn erst twee Johr later (1983) manifesteeren, heel unpolitisch as „Material Girl“ mit Madonna. Nu heff ik sülvst al den Fehler makt, un jump twüschen verscheden Songs, Johrtallen un Schallplatten hen un her.