Hilde Tieden, oder: Danzen as Woterdrüpens opˋn Herd

Veröffentlicht am 26. März 2021 von Lornz

Dat Phänomen hett wull jedeen mal in de Köök beobachten kunnt, de’n Putt vun‘t Füür nahmen hett un dor pölerte wat vörbi op de hidde Herdplatt. All inˋt Jahr 1756 hett de Duisburger Wetenschapler Gottlob Leidenfrost sik dat mal ´nauer ankeken.Twüschen Woterdrüpens un de hidde Böverfläche vunˋn Herd kann en dünne Schicht vun Woterdamp entstahn, op de de Drüpens för en korte Wiel, as op en Luftkissen, över de hidde Fläche suust, bevör se sik vullständig in Luft oplöst. Ut de Makroperspektive sehn, is uns heel kort Verblieven op de Böverfläche vun de Eer dormit to verglieken.

Villicht weer de een oder annere Drüpen dorbi je ok kort in‘n „Flow“, so as ik bi‘t Bülgenrieden, oder bi‘t Schrieven vun düsse Gedanken.

Leidenfrost-Effekt

Neven den so nöömten Leidenfrost-Effekt, wat wi hier as Bifang un Bild vun uns korte Existenz op dissen Planeten mitnehm köönt, fallen uns hier wietere Phänomene vör de Fööt, de sik vör den Herd stellt oder leggt. Denn de Füürsteed is nich blots de Steed wo Eten torecht makt warrt, oder Hephaistos sien Iesen smeed heet, sünnern en Steed, de deep in uns Denken wiest, wat Spraak heet un dorin vele Aflegger utbildt hett. Meent, verscheden Metaphern, Begreepe un Gedankenbillers wat dormit tosamen hangt, blenkern över de Tieden in verscheden Bedüdens op, verleert Form un Faarv, warrn na Gebruk utspütt un backen, kunn man in de laatmoderne Tied seggen, as ole wegsmeten Kaugummi ünner de Fööt, an uns Verstahn fast. Bet een se opsammeln deit um ehren Anfangssmack un Tostand to rekonstrueeren. Dat wedderum kunn uns hölpen to begriepen, woso wi manke Brennpunkte und Krisenherde erst bemarkt, wenn dat to laat schient.

Legg mal‘n Tacken to

Egentli kaamt wi je in düssen hilde Tieden ümmerlos to laat. Sodat de Seggwies. „Legg mal´n Tacken to as Imperativ vun uns hilde Tiet leest warrn kunn! Afleiten deit sik de Seggwies vun‘n Ketel, de an een Keed oder Iesen över‘t Füür hangt, wo siet‘n Middelöller de Afstand över Tacken reguleert warrn kunn. Man nix warrt an Enn so hitt eten as dat kaakt warrt, ok dat seggt en Schnack.To Anfang avers, historisch sehn, kreeg dat Füür Been, worr mobil makt. Denn mit Füür ünner‘n Ketel leet sik nu nich blots Kaninkenragout tövern, sünnern ok´n Dampmaschien bedrieven.Toerst op de Stee, denn op Röör.

Mobile Füürsteden

De Ketel kreeg Deckel, Kolben, Zyliner, Ventile, stunn nu ümmer ünner Damp, weer ümmerlos in Bedriev un hölp toerst, dat Woter ut den Ünnergrund to pumpen, dormit de engelschen Arbeiders noch deeper in de Flöze krupen kunnen üm noch mehr fossilet Brennmaterial ut de Deepde to föddern. Een leggte nu ümmer mehr Tacken to un de op un daal Bewegen vun den Kolben worr jümmer effizienter in Rotation översett. De mobilen Füürsteden fungen nu sülvst an Füür to spütten, setten de Welt in Brand.

Höör di dorto dat Stück „Warszawa“ op dat Album „Low“ (1977) vun David Bowie an. Wenn ik den Song höör, stell ik mi för, mit en Drohne över de Ruinen vun de polnische Hauptstadt na den 2. Weltkrieg to fleegen. Bowie sülvst harr wull an wat anneres dacht, he wull, so is to lesen, dat vertwiefelt Geföhl vun insparrt sien achter den iesern Vörhang infangen. Villicht speelt dat ok gar keen Rull, wat de Künstler jüst dacht hett, as he dat Stück komponeeren dee, oder dacht hett, as he interviewt worr? En Düvel warrt de Künstler doon, sien Warken so klaar to ümrieten, dat dor keen Interpretatschioons- Speelrüüme, keen Frieheit mehr blifft. Jüst üm de gung dat Bowie je in sien Song „Warszawa“.

Ikarus

Wenn ik en Waterdrüpen weer, worr Ik to „Heroes“ danzen un mi to „Speed of Life“ den wull „lakonischten“ Kommentar to de Laatmoderne, opwarmen. (Bowie harr wull faststellt, dat de Song ganz ahn Vocals better in sik steiht.) De Song hett wat positivet, vun wegen, dat dat wieter geiht un dat op de Ruinen vun de Zivilisatschoon mit ehre tweien „Bahnhof Zoo“- Seelen liekers sowat as lütte Planten vun Optimismus wassen kunnen. Inˋn Takt vunˋn Fortschritt kaamt ümmer mehr Füürsteeden in‘t Spill. De Steerns, de Füürsteeden an‘n Heben, sünd för luuder Licht meist nich mehr to sehn. Verkehrs- Wahn- Levensrüüme warrn tosamen schoven as dat explosive Gemisch in’n Zylinder vun‘n Dieselmotor. As lang, as de Smartphoneuser dorbi nich de Ogen vun ehre Bildschirme afwennen doon, de jüm ehr Welt inrahmt, flüggt nix ut de Bahn oder utenanner.

De Söhn vun Daedalos harr je blots een grote Füürsteed an‘n Heben to regeln, wat he sik sülvst un sien Flögel ut Wass vun‘t Lief halen schull. Man, woans schüllt wi modernen, primitiven Menschen mit all de Füürsteeden de ok Buusteeden sünd, torecht kamen ahn aftostörten? Mi maakt dat al mall, wenn bi uns in‘n Bedriev „Lotus Notes“ dörch „Outlook“ ersett warrt un ik mien Opmerksamkeit oder Fokus op een Punkt twüschen twee Füürsteeden leggen mutt. Wat dorto föhrt, dat düsse Punkt dörch dat Brennglas bekeken, sülvst to brennen anfangt. As bi Homelander vun de „Boys“, de as perverteerten Supermann mit extrem utwussen Ödipuskomplex de heele, püke, schiere amerikaansche Superhelden- Serienwelt in Brand sett hett, de ik as Jungkeerl merrn in de 70er in’ n Aggregattostand vun bunte Ehapa-Comics regelrecht opsogen heff. Nu heff ik de Füürsteed al wedder ut‘n Fokus verloorn.

Herd is Fokus

Dat latiensche Wort för Herd is Fokus un dormit schient de Doppel- un Mehrbedüden op, de mit uns vun Anfang an speelt un bedacht warrn much. Mien Vermoden is, dat sik vun dat Wort Herd oder Fokus utgahend fröh tominnst twee Bedüdens-Stammbööm uteneen entwickelt hebbt. Wohrschienlich al to Gallileos Tied, as de erste(n) Brillenmaker sik Linsen utspekuleerten, anfungen deen in dat Lütte un dat Grote rintokieken. Dat Maat nehmen, Logik, Mathematik, Physik överhaupt de so nöömten „exakten“ (Natur)Wetenschapen entwickelten sik, greepen na de Welt. Leggten se ünner‘t Mikroskop, worrn dordörch to Beobachters un kregen dormit Distanz to sik un de Welt, de nu na Gusto komputeert warrn kunn. De Wetenschapen deelten sik in jümmer lüttere Boomdiskurse op. Objektivität weer de Versöök ahn Lief to denken, man dat hett noch nümms vun uns Irdischen schafft. Dat hett nicht Hand noch Foot. Dor existiert wohrschienlich ok keen Spraak ahn Lief, de keen reine Computerspraak is. Wi sünd ok nich blots Oogenminschen de mit tonehmend Öller de Fähigkeit ton Akkomodeeren verleeren. De Kanten warrn unscharp „blurrt“ as bi Harry Blocks alter ego in „Deconstructing Harry“ vun Woody Allen. En geniale Szene för de Filmgeschicht, dat Filmteam kann nich begriepen, woso de Hauptdarsteller nich scharp to stellen geiht.

Ruut ut den öffentliche Ruum, tohuus in de eegen veer Wände, winnt he jümmers nich mehr an Kontur. Wat he wat verkehrtes eten hett, fraagt sien Fru? Wat he sik nich so goot föhlt hüüt? He makt den Indruck as weer he nich ganz klaar, afwesend, unkonzentreert, nich bi sik, föhlte sik matschig, nich fokusseert. Genial woans Woody Allen dekonstruktivistische Philsosophie to Bild kamen lett.

Uns dääglich Erfahren lett uns glöven, dat jedet Ding, een mehr oder minner klare Butenlinie besitten deit. Un wenn dat Ding keen klare Butenlinie besitt, is de Nevel Schuld oder de Akkomodationsunfähigkeit vun jümme Oogen. Oder dat Bild warrt nich scharp, wiel dat Objekt sik to gau bewegt. Wenn de Grenz twüschen binnen un buten verswimmt, köönt Subjekt un Objekt inenannerfallen un sik oplösen. Man stell sik för, nich blots Harry löppt „out of Focus“, sünnern ok de Kamera, de den Schauspeler filmt, oder de Kameramann sülvst, denn is allens Nevel.

In en fröheren Artikel, wo dat üm de Wogerie vun de Welt gung, is je al nateknet worrn, dat dat Levenstempo vun Adam bet Apple düchtig antrucken hett. Soziologieperfesser Hartmut Rosa snackt dor sogor vun „Beschleunigungstotalitarismus“. Kunn dat angahn, dat een de Leidenfrost Effekt noch anners utleggen kunn? Da dat gaue Danzen op de hidde Heerdplatte överhaupt erst de Vörutsetten dorför is, dat wi en lütt beten länger op düsse Eer verwielen köönt?

„Wenn de Haifische Minschen weern“

Veröffentlicht am 17. Januar 2021 von Lornz

De Parabel „Wenn De Haifische Minschen weern“ is je, as annere „Keuner“ -Geschichten för vele Schöler as mi fröher ok, Plichtlektüüre ween. Sach- und Bedüüdensebenen interpreteeren, dorto en Düütschklausur schrieven, dorbi kann denn ok gau mal de Lust un dat Interesse an düssen groten Dichter verschütt gahn. Ümso interessanter is dat, wenn een Johrteinte later, düt Book in de Hannen kriggt un denn noch in twee Spraken!

Titelbild / Wenn de Haifisch Antogg driggt

Autor un Översetter Karl- Heinz Groth ut Goosefeld hett mi een Exemplar tostüürt un ik heff mi besünners mit’n Geschicht befaat, wo dat üm dat Verhältnis vun Natur un Kultur geiht, de mi jüst nich ut’n Kopp geiht. Hier een utarbeit Utsnitt ut unse Korrespondenz.

„Op’n ersten Blick kann ik seggen, dat Book is wunnerschön opmakt.“ Op’n tweeten analytischen Blick wiest sik för mi ok, woso. Blau is de Ozean, Swatt steiht för Knööf (Macht), Rot kunn symbolisch för dat Leven un de Leevde stahn. De Haifisch is hier överdragen mit’n Macker konoteert, wat je ok passt, wenn een de Brechtsche Interpretation vörweg nehmen deit. Mehrstendeels fangen Keerls je ok de Kriege an, oder finanzeeren se tominnst. Sodennig passt dat ok, dat de Haifisch Antogg un Krawatte driggt. Dat he sien Hand lässig in de Büxentasch hett, wiest, dat he wieter baven in de Hierarchie steiht, un wull meent allens ünner Kontrolle to hemm. Spannend an de vertruute Pose is ikonologisch sehn, dat een sik vörstellen kunn, dat de Haifisch-Macker sik jüst erst in en Haifisch verwannelt hett un sien Date „dressed in red“ (Rotkäppchen?) dat noch gor nich mitkreegen hett. Wenn se hochkieken dee, worr se sik düchtig verfehren. Oder se grient un is dormit Komplizin vun den Haifisch.

„Ik befaat mi jüst mit „Herrn Keuner un de Natur“ un denk mi, wo swoor dat för di ween sien mut, düsse hoch konzentreerte, deelwies artifizielle, abstrakte Spraak vun den Kopp op de (plattdüütschen) Fööt to stellen, un denn överhaupt dat heele Wark to „över-setten“.

Ik seh dor bannig vele ruutfordernd Aspekte, de bi dat Översetten en Rull spelen.Twee dorvun, de mit’n Vörgang vun dat „Abstrahieren“ tosamen hangen, much ik geern in‘t Spill bringen. To abstrahieren kann je 1. bedüden, wat aftotreken, wat to entkleeden, de Schell afpulen, dormit een överhaupt erst an dat Egentlich ran kamen deit. 2. mut de Översetter dat Egentliche wat he denn funnen hett, wedder anriekern, dormit de översett Gedanke sik in de annere Spraak nieg inrichten kann.

Wenn du översettst:“ Ik würr geern af un an, wenn ik ut mien Huus herutgahn do, en poor Bööm sehn“, ünnerscheed düsse Satz sik all in de Grammatik vun dat hochdüütsche Original, wiel dat düsse „Irrealis“-Konstruktion, k bün keen Sprakenwetenschapler, in’t Plattdüütsche meen ik, nich gifft.

Düsse Satz seggt denn nich mehr datsülvige as de, wat B.B. opschreven hett, man de egentliche Sinn hest du mit dien Översetten as implizite Interpretation bannig goot dropen. Sodennig makst du je ok Gebruuk vun dien egen Interpretationsspeelruum, wenn du ton Bispill „.. aus dem Hause tretend“ bi‘t tweete Mal mit „wenn ik ut dat Huus pedden do“ översetten deist.

Wat ik dormit pars pro toto seggen will is, dat bringt mi bannig veel Sposs un jumpen mit di vun Kortgeschicht to Kortgeschicht, Siet to Siet, vun de eene in de annere Spraak, un loten ut, wat sik twüschen linke un rechte Breegensiet an niege Gedanken entwickeln doon. Sodennig kann ik mi full un ganz dat Geleitwort vun Prof. Willy Diercks ansluten, de seggt:“Der sprachliche Gegensatz ist unübersehbar, … ein wirkliches Denkvergnügen“

Vullbremsen un wedder Gas geven!

Veröffentlicht am 30. Dezember 2020 von Lornz

To de Situatschoon vun’t Plattdüütsche Theoter in’t Land: De Vörsittersche vun de Nedderdüütsche Bühnenbund SH, Gesa Retzlaff, hett tosamen faat, wat dat Corona-Johr 2020 för de 16 Mitglieds-Bühnen in’t Land mit mehrere hunnert Hölpers bedüüd hett. As Plattmensch kann ik nix dorto doon, oder weg nehm. Ehr Metaphern finnt en direkte Weg to mien Hart. Dütwegen Bühn frie för Gesa!

„Ik will unse Situatschoon mal mit en Bild beschrieven:Wi sünd in de Nedderdüütsche Bühnenbund en grote Familie över ganz SH verdeelt, de mit en bunte Fuhrpark ünnerwegens is plattdüütsche Theater ünner de Lüüd to bringen. In de letzten Johren hebben wi dormit in’n Snitt umbi 100.000 Tokiekers faatkregen. Vunjohr kamen wi nich mal op 20 Dusend un de weren meist all al in de Januar un Februar bi uns. Um dat Bild wiedertomalen: In unse Runn sünd welke Bühnen mit Sprinters ünnerwegens, annern mit 20-Tunners.

Dat wirkt sik op de Betriebskosten un bi en Vullbremsung, as in de März, natürlich op de Bremsweg un de Ladung ut. Mehrere Bühnen harrn Anfang März al Produkschonen komplett utpackt, stunnen direkt oder bald vör Premieren, de se denn sotoseggen vun de Ladefläche schaten sünd. De meisten Stücken dorvun sünd nu eerstmal wedder inlagert, solang, bet de Rahmenbedingungen dat Ruthalen wedder lohnen.

Weiterlesen →

Jümmers Wilder

Veröffentlicht am 12. Dezember 2020 von Lornz

Aff un an freut een sik as Journalist, wenn man Lüüd drapen deit, mit de een sik vun Anfang an glieks wunnerbar versteiht ! So jüst passeert mit Schauspeler Nick Wilder, wat as Klaus Wilder vör 68 Johrn as Buurnsöhn op Fehmarn to Welt kamen is. He hett veel beleevt, is as Droomschipp Doktor wiet reist, dorvör weer he „Hallo, Herr Kaiser“ dat Gesicht vun en grote Versekern. Keen beten överkandidelt, total sympathisch. Worr mi freun wenn jem düsse Geschicht vun mi deelen worrn.

De Wogerie vun de Welt

Veröffentlicht am 22. November 2020 von Lornz

Wokeen kennt dat nich, dat Geföhl, dat hild to hem. Dat Geföhl, nich noog wogt to hem. Immer in Bedriev ween to möten, bestännig andrieven to warrn. Kiek in de bunten Hölps- un Modetietschriften, dor warrt dat Thema jümmers wedder opgrepen, week spöölt un diverse mehr oder minner stereotype Raatslääg utspütt. Find dien Mitten, mak Yoga, gah joggen, haal deeper Luft, üm di sülvst un dien Seel (wedder) to finnen. Man, Philosoph Ralf Konersmann gravt deeper, schickt sien Synapsen op de Reis un stiggt mit uns in de Tiedmaschien, wo wi bet ton’n Anfang vun‘e abendländische Kultur, bet to Adam un Eva mitnahmen warrn.

Dat Teel vun‘n Philosophen is to kieken, un to begriepen, wat oder welke Gedanken uns anstött uns Mentalität formt un uns ut dat (paradiesische ) Glieksgewicht brööcht hebbt? Fragen, mit de de Philosoph vun de CAU Kiel sick vele Johrn uteneen sett hett. Rutsuurt is dorbi denn „Die Unruhe der Welt“, en Essai mit 331 Sieten plus 130 Sieten mit Henwiesen.

„Wat is dat glückliche Leven?“, fraagt de Stoiker Seneca glieks to Anfang un gifft sülvst Anter: „Ahn Sorgen to leven un binnerst Ruh to hemm“. So, as in‘t Paradies. Een Mythos, de veel öller is as de hilligen Bööker sülvst, wat düsse Urtied-Vertellen opgrepen un för sik ümarbeit hem. Nu dedektiert Philosoph Ralf Konersmann in de Genesis glieks twee Vörfälle wat uns kulturelle DNA op Unruhe ümprogrammeert hebbt. Nümmer 1. Adam un Evas Sündenfall, wat dorto föhrt hett, dat Gott uns Vörfahren ut‘n Gorden Eden verjagt hett un denn 2. dat Adams öllste Söhn Kain, de Ackerbuur, sien lütte Broder Abel, den Scheeper dothaut hett. Endgültig vertöörnt mit Jahwe, dreiht de Urfamilie sick vun‘t Paradies weg un wannert na dat Land Nod hen, wat dat hebräische Wort för Unruhe un Ruhelosigkeit is.

Later seggt de Mönk „Ora et labora“ un meent dormit dat de Menschen ehren Freeden wull nich mehr op düsse Welt finnen wart, avers wenn se Gott anropen ut de Stille vun‘t Kloster, keemen se düssen Tostand wull tominnst en Stück neger. Bi de Lektüre vun Ralf Konersmann sien philosophische Ünnersööken warrt klaarer un klaarer, dat de Unruhˋ nich erst dörch de industrielle Revolution, mit’n Wevstohl un de Dampmaschien in de Welt plumpst is. Dor harr ik egens de entfesselte Technik in Verdacht hat. De Iesenbahn as Tiet- un Ruum Vernichter, wat Schienen bet na Ausschwitz un Dachau möglich makt. De Morsetelegraph wat Kontinente mitenanner verknütt, de erste digitale Vermiddeln siet de Füürsignalkeed vun Troja. Dat Telephon, wat de Spraak vun den Spreker trennt, se in Echttiet um den Globus bölkt, ahn dat dat keen Wulkenkratzers in de Wallstreet geven worr. Lenkraketen op den Padd wat in Echttied Satellitenbiller na de Kommandobunkers funkt, bet to‘ n Inslaag. „Rasender Stillstand“ (Virilio). Hett dat ganze Malheur nich villicht överhaupt dormit anfungen, dat de erste Philosoph, Thales vun Milet, de Oogen vun de Eer in den Heben richt hett?

Thales vun Milet düükert bi Ralf Konersmann nich in sien Book to de Unruh vun de Welt op, dorför avers vele annere plietsche Denker un Wetenschaplers vun Adorno bet Zwickel. Wat dat Lesen vun dat Book för mi nu persönli so interessant un besünners makt? Villicht so: Dörch de Mannigfaltigkeit vun Gedanken un Themen wat de Autor mit grote Lust un Akribie vun de erste bet to de letzde Siet vör sien Publikum opstellen un utbreeden deit, warrt een vun Anfang an, en ganz egen Handschrift wies. De Autor schrifft över de Wogerie, nimmt doran Andeel, ahn sülvst polemisch to warrn as ton Bispeel Adorno in de Dialektik vun de Opklären. Ik meen hier schrifft en Flaneur in de Traditschoon vun Walter Benjamin, de sick de Unruhephänomene dörch een goot poleerte philosophische Theoriebrill bannig scharp ankieken un denn heel suutje analyseeren deit. In’t Johr 2017 hett he för sien“Wörterbuch der Unruhe“ den renomeerten Tractatus-Pries vun dat Philosophikum Lech wunnen. De Jury harr dormals sinngemäss seggt, de Autor worr dat wunnerbar torecht kriegen, de „friee essayistische Form mit philosphische Stringenz“ to verbinnen. Dat worr ik ünnerstrieken. Blots een Bispeel. För’n Hobbyphilosophen as mi, höört de Utdruck „Pantha rhei“ (alles fliesst) vun‘n Vörsokratiker Heraklit natürli in den philosophischen Warktüügkassen. Nu wiest Ralf Konersman nich blots

Picknick ünner Leitplanke / Papa mit Frünnen Anfang 60er ?

dorop hen, dat sik düsse Begreep as „affsolute Metapher“ versülvstännigt hett un för allens mögliche stahn kann, sünnern, un dor arger ik mi en beten över mi sülvst, düsse „Edelmetapher“ sick sülvst wedderspreken deit. Woso bün ick dor nich vun sülvst op kamen? Dat Bild vun de totale „Fluidität“ fungscheneert blots, wenn du Fastland mitdenkst, en Punkt fast leggst, op de du di betreken, oder vun wat ut du op dat, wat wogt kieken kannst. Kulturphilosoph un Soziologe Georg Simmel weer dat, de Begreepe mit Geldstücke vergleken hett, de dörch vele Hannen gaht un dordörch denn affnutzt warrt. So dull, dat een jichenswenn nich mehr weet, wat egens opstahn hett. So is Ralf Konersmann to verdanken, dat affgrepen Begreepe wedder tastend föhlbar warrn. Anstee vun en Schlusswort. Op Siet 240 schrifft Ralf Konersmann een heel wichtigen Satz:

„Keen interpreteert, hört op Marionette vun sien Schicksaal to ween“

Düsse Inladen bün ick geern folgt.

Mien hochdüütsche „SH Schnack“ för NDR 1 Welle Nord is hier to finnen.

Fensterschiermaker

Veröffentlicht am 4. Oktober 2020 von Lornz

Eens Daags hung he dor. Eenfach so. Mien Fru harr em mitbröcht. Den niegen „Midarbeider“. „Is doch originell“, meente se. Doch as se em dat erste mal vun den Haken nehmen dee, keem se sick för en Momang komisch vör. As en Zyklop mit twee Oogen. Wo heetst du? Woans schall ik di ropen? Wo de Griff vun dat Warktüüg normalerwies sitt, twee Arms, twee Been, Kopp un’ Torso. Form does not follow Function. Mit Kitsch, hett mal een seggt, versöökt wi uns mit de Affsurdität vun dat Leven intorichten. Wenn dat so is, makt de Fensterschiermaker sien Job op den ersten Blick nich goot, denn dörch sien Existenz erinnert he uns doran, dat wi jüst so as em, permant övern Affgrund hangt.

Allens anners in den Momang, wo du em vun de Wand nimmst un ümdreihst. Miteenmal is he Gewichthever. Sülvstseker, vull Knööf. He verlängert dien Hand un nu köönt ji tosamen anˋt Wark gahn: mall worrn Woterdrüpens infangen.

Woterschuver, Gummilipp-Aftreker, Midarbeider „ des Monats“?

De Woterschuver un de Duschkopp, een kann dat ob Bild baven sehen, sünd Antagonisten. Wat de Duschkopp versprütten deit, an Woter un Kalk, fangt de Woterschuver ? Kalksammler? Dröögmaker? wedder in.

Kinner speelt mit Poppen. Animisten glöövt, dat de Natur beseelt is. Vele Autofohrers duuzt ehr Hutschefidel. Woso schull nu nich ok’n Woterschuver ut Plastik en respektablen Platz in de kapitalistische Bestandswelt kriegen, un uns doran erinnern, dat wi Waterdrüpens sünd, de sick bi‘t daal lopen an de Wand oplösen doot.

De Tofalls-Knoop

Veröffentlicht am 30. August 2020 von Lornz

As ik annerletzt in mien Spotify Playlist rumwöhlen dee, full mi in, dat ik jichenswenn per Knoopdruck mal den „Shuffle“-Modus aktiveert harr. Mit dat Motto vun Showmaster Rudi Carell „Lass dich überraschen!“ weer ik ok meistens goot fohrt. Johrelang. De Tofallsalgorithmus warkte sodennig unsichtbar in‘n Achtergrund so toverlässig as en ole Strichachter. Un den Ümstell-Knoop, versteeken in’t Bedeenmenue vun de Musiktankstee wat den Stoff, den se leefert nie nich opruken deit, harr ik al meist vergeten. Wat leeger is, vergeten harr ik, dat dat villicht ok en Konzeptidee bi en Musikalbum geven kunn. Dat en Album mehr is as een „Best of Compilation“ oder „Hitparade“, sünnern en Wark is, dat in sik steiht un Bestand hett.

Geist in de Maschin

As bi „Ghost in the Machine“ dat veerte Studioalbum vun Police (1981) ton Bispill. Inspireert vun en Zitat, wat vun den engelschen Philosoph Gilbert Ryle stammt un anspeelt op de Körper-Geist Dualismus vun René Descartes. Descartes weer dormals dorvun utgahn, dat Körper (Materie) un Geist (Seele) vunnanner trennt weern. So heet de erste Police-Song op de LP: „We are Spirits in the material World“ un hannelt, wovun eegentlich genau? En beten Politik:“There is no political Solution“,“Our so called Leaders … with Words they try to jail you“. De so nöömten Anföhrers fangt uns mit Wöör un versöökt uns Geist in ehre Herrschaftsdiskurse intosparren. „Where does the Answer lie? / Living from Day to Day / If it’s something we can’t buy /There must be another Way“. De Song lett sik dörch den Songtext alleen nich begriepen. Un wenn ik toluuster, denk ik, mit „We are Spirits in the material World“, sünd „lütte Lichter“ meent, de in de Welt rümgeistert un nix utrichten köönt, wiel se „res cogitans“, also rein vergeistigte Wesen sünd. De Körper, „res extensa“ as Descartes sää, schull sik denn erst twee Johr later (1983) manifesteeren, heel unpolitisch as „Material Girl“ mit Madonna. Nu heff ik sülvst al den Fehler makt, un jump twüschen verscheden Songs, Johrtallen un Schallplatten hen un her.

Seiten: 1 2

Schnacken över Social Media

Veröffentlicht am 28. Juni 2020 von Lornz

Dor kreegen wi uns meist in de Wull. De Drinks weern kolt. Salaat un Grillwuust leegen op den Teller. Allens torecht för´n kommodigen Avend ünner Früünden, de sik lang nich sehn hebbt. Man denn, dee sik ünner uns Fööt mit eenmal de Grand Canyon op, as uns dat Thema: „Facebook in Coronatieden“ in de Mööt keem. „Bi den Vereen bün ik al lang nich mehr! Döcht doch nix, hebbt sick en paar verpickelte Harvard-Studenten utspekeleert üm schicke Deerns vun de Naver-Unis to stalken“, sää ik´n beten provokant to´n Instieg un schafuter wieter: „Dorvun afsehn, is FB je middewiel wull allens annere as en „sozialet“ Medium. Hier regeert dat verbale Fuustrecht! Hier gifft dat limbische System, dat Reptilienhirn Wöör un Takt vör. Vernünfti schnacken, argumenteeren, sinneeren? Wokeen nich för mi is, un mien Bidrag mit´n Duumen na baven wieter deelt, is gegen mi!“ Dor harr ik wat seggt, man de Anter keem as Boomerang opgliecks mit Schmackes torüüch.

I like! Norichten verdeelen in‘ analogen Ruum!

Seiten: 1 2

Snutenpulli oder op de Snuut?

Veröffentlicht am 13. Juni 2020 von Lornz

As Plattsnacker kiekt se di an as weerst du en nüdliche lütte Feldhamster wat op de List vun de bedrohten Arten steiht. Sööt, nüdlich? Vun wegen, grääsig föhlt sik dat an för Ingwer Feddersen in Dörte Hansens Bestseller „Mittagsstunde“, wenn he sik in´ n Dialog mit sien studeerten Gegenöver ünnerboddert süht. Un so änli kunn een sik ok föhlen, wenn een dat Wort Snutenpulli hört, wat opstunns dorbi is de (plattdüütsche) Welt to polariseeren. Wokeen sik vöraff schlau maken will, hier liggt de Woddel woto disse Bidrag en wietere Twieg sien will.

Pro Snutenpulli

Dat is blots en nüüdliche Neologismus wat to Coronatieden boorn worrn is um de Lüüd, wat dat mit de Süük so al swoor noog hebbt, ton smuustern to bringen. Wat schall dor leeg an ween?
Dat is een sötet Spraakbild, sogor progressiv, wiel dat mal wedder wiest, dat de Norddüütschen sik ok vun Nannoterroristen nich ünnerkriegen laten. Se rullt eenfach ehren Snutenpulli hoch un beholt ehrn Kurs ok in de Krise bi.
De Snutenpulli treckt immer grötere Kreise un makt so düütschlandwiet Reklame för de plattdüütsche Spraak, de sik as jede annere Spraak ok, de noch nich dood is, wieter entwickelt un wieter entwickeln mutt.

Contra Snutenpulli oder op de Snuut

Blots wiel een dat Wort Snutenpulli mienethalven nu ok al in Bayern kennt un du de mit „Snutenpulli“ bedruckte Gesichtsmask bi diverse Onlinehööker ordern kannst, heet dat lang nich, dat düsset Wort de över Johrhunnerte wussen plattdüüsche Spraak un Kultur adäquat repräsenteeren deit.
De Snutenpulli repräsenteert sodenni blots en siede Version vun de rieke plattdüütsche Spraak un Kultur, wat, as so vele annere Wöör, de Jan Graf in sien Bidraag ziteert, op de Döntjes-Eck reduzeert warrt.
Mit düssen Utverkoop oder mit düsse „Disneysierung“ vun´t Plattdüütsche warrt utblendt, dat de plattdüütsche Spraak mit oder ahn Gesichtsmask noch ganz normal as Verkehrs- und Geschäftspraak in´n Alldag nutzt warrt. Dormit warrt se diskrimmineert in Vergliek to de schienbor „högere“, hochdüütsche Mehrheits-Spraak.

Ik bün keen Sprakenwetenschapler un heff enkelte Positionen ok blots anrieten kunnt, man, wat suurt dor an Enn bi ruut? Welke Afgrünne luurn dor achter enkelte Wöör de een nieg op de Tung leggt warrn? Jan Graf sleit en Podiumsdiskussion vör, op welke de verscheden kontroversen Aspekte diskereert warrn kunnen. Ik meen dat is en bannig goode Idee. Denn dorbi geiht dat nich blots üm een Wort, sünnern üm dat Sülvstverständnis un Sülvstbild vun uns eegen Regionalspraak. Twüschen siede „Wortsteinbruch“ un deepe Inspirations-Quell.

Frie Schrieven

Veröffentlicht am 25. Mai 2020 von Lornz

Sett di nich ünner Druck! Denk nich nah. Griep di en Stift un fang eenfach an dat leerdige Blatt Papeer vör di mit Bookstaven un Sätze to füllen. Laat dien Gedanken frie lopen. Nehm di dorvör 10 Minuten Tiet. So luut en vun vele Inspiratschoonen wat Filmmakersche, Autorin un Perfessersch Doris Dörrie den Leser oder bedder Autor*in in spe mit ehr Book „Leben, Schreiben, Atmen“ mit op den Weg geven will. Dorbi kiekt se nich vun baven op ehre Leesers daal, dozeert nich, sünnern leggt as bi „Hänsel un Gretel“ en Spoor ut kreative Brotkrömels ut, dormit de Lesers ehr dörch den Wohld an Gedanken achteran lopen köönt. Dat klappt ganz goot un makt Sposs to lesen.

„Besinn di op en Kinnerbook. An de Billers dor in un wat se bi di utlöst hebbt. Wo hest du dat Book leest? Wokeen weer dorbi? Wo hest du sitten? Wo sehg de Stohl ut, de Footbodden, dat Bett?“

Details sünd de Brootkrömels, de du för dien Geschicht brukst. So röppt Doris Dörrie ehr Lesers in vele lütte Kapitels, de deelwies assoziativ mitenanner verbunnen sünd, dorto op, de Schuuvlaad to de eegen Gedanken/Belevnisse/Emotschoonen jümmers wedder nee optostötten. Vertruu op di sülvst un du warrst dör dat Schrieven belohnt, egol op dor nu glieks en Bestseller bi rut suurt oder de Story in dien Dagebook landt.

Plattmensch

Sapere aude

Archiv des Autors: Lornz