Eens Daags hung he dor. Eenfach so. Mien Fru harr em mitbröcht. Den niegen „Midarbeider“. „Is doch originell“, meente se. Doch as se em dat erste mal vun den Haken nehmen dee, keem se sick för en Momang komisch vör. As en Zyklop mit twee Oogen. Wo heetst du? Woans schall ik di ropen? Wo de Griff vun dat Warktüüg normalerwies sitt, twee Arms, twee Been, Kopp un’ Torso. Form does not follow Function. Mit Kitsch, hett mal een seggt, versöökt wi uns mit de Affsurdität vun dat Leven intorichten. Wenn dat so is, makt de Fensterschiermaker sien Job op den ersten Blick nich goot, denn dörch sien Existenz erinnert he uns doran, dat wi jüst so as em, permant övern Affgrund hangt.

Allens anners in den Momang, wo du em vun de Wand nimmst un ümdreihst. Miteenmal is he Gewichthever. Sülvstseker, vull Knööf. He verlängert dien Hand un nu köönt ji tosamen anˋt Wark gahn: mall worrn Woterdrüpens infangen.

De Woterschuver un de Duschkopp, een kann dat ob Bild baven sehen, sünd Antagonisten. Wat de Duschkopp versprütten deit, an Woter un Kalk, fangt de Woterschuver ? Kalksammler? Dröögmaker? wedder in.

Kinner speelt mit Poppen. Animisten glöövt, dat de Natur beseelt is. Vele Autofohrers duuzt ehr Hutschefidel. Woso schull nu nich ok’n Woterschuver ut Plastik en respektablen Platz in de kapitalistische Bestandswelt kriegen, un uns doran erinnern, dat wi Waterdrüpens sünd, de sick bi‘t daal lopen an de Wand oplösen doot.

Dor is all veel seggt worrn, to de niege Utstellen in Wedel wat sik op dree Etagen mit dat Wark vun den in Berlin opwussen Fotografen Helmut Newton (vördem Neustädter) uteneen sett. 1920 boorn, is he as Söhn vun‘ jüdischen Knoopfabrikanten kort na sien 18.Gebortsdag 1938 ut Nazidüütschland erst na Singapur un denn na Australien flüchtet. In Berlin harr he vördem al een Lehr as Fotograf anfungen, 1945 hett he denn in Melbourne een Fotostudio opmakt. Dree Johr later heirat he de Fru, ahn de sien künstlerischet Wark, as hochbetahlte Fotograf, twüschen Kunst un Kommerz, wull nicht dat worrn weer, meen ik, wat een sik hier nu in Wedel bekieken kann.

„As wi to`n surfen noch an de See fohrt sind“

Dat weer een Book vun Boris Hänssler un een Inspiratschoon för mi, dor wieder to denken, wo düsse Schrieversman ophört hett. Bi´t trüchkieken op de Tied vör dat Internet, löppt een je Gefohr in Nostalgie to versuupen. Fröher weer nich allens better, man technologisch sehn, weern de 80er een Tied wo jedet enkelte Kilobyte för sik noch tellte. Dat geev elektroonsche Mailkassens un Akustikkoppler, dat Nett weer jüst dorbi sik optobuun. Dat Nett harr so grote Löcker, dat een sik goot versteeken kunn. So neem Autor Boris Hänssler den Leser mit op een nostalgische Reis in en Tied, as man noch ahn Navi autofohrn dee, Mixtapes opnehm un de Öllern daagelang nich wussen wo ehre Kinner jüst weern. Wenn de sik op ehrn Interrail-Trip jichtenswo in Europa twüschen Paris un Palermo ut´e Telefonzell vun een Wählschieven-Telefon ut mellen deen, weer alles goot. 

Weiterlesen →

Gung dat na denn japaanschen Autor, Mönk un Perfesser Shunmyo Masuno, schull mien Fru eegens Zenmeistersche ween. Denn se is de grötste Schiermakerin wat ik kenn. Immer is allens oprüümt und dat is de Padd to de „Erleuchtung“, seggt Meister Masuno un mehr.Wokeen oprüümt kriggt een schieret Hart. Dat erste wat de Novizen in ´ Tempel lehrnt is wienern. Putzen is sotoseggen mediteeren in‘t Doon. Mien Fru seggt dorto, kort un knapp, sabbel nich rum pack sülvst mit an. Hier is de Feudel.

Wat mi würkli an dat Book faszeneert sünd de Details ut de japaansche Zen Kultur un Spraak, as op Siet 151, wo Meister Masuno verklaart, wovun dat Wort för Mönk (Unsui) afstammt. Dat Wort „Unsui“ kummt sodennig von veer Schriftfteken her, de symboliseeren „vörbi trecken Wulken, Woter dat wogt“. De Monk, so interpreteer ik dat tominnst, is dorbi beides, de Tempel an wat dat Woter vörbi löppt un de Wulken vörbi trecken, to glieke Tiet is he dat Woter sülvst dat vörbi löppt un de Wulken de vörbi trecken. Dorbi is (warrt) he eens mit sik, de Welt, eens mit allens.