De Parabel „Wenn De Haifische Minschen weern“ is je, as annere “Keuner” -Geschichten för vele Schöler as mi fröher ok, Plichtlektüüre ween. Sach- und Bedüüdensebenen interpreteeren, dorto en Düütschklausur schrieven, dorbi kann denn ok gau mal de Lust un dat Interesse an düssen groten Dichter verschütt gahn. Ümso interessanter is dat, wenn een Johrteinte later, düt Book in de Hannen kriggt un denn noch in twee Spraken!
Autor un Översetter Karl- Heinz Groth ut Goosefeld hett mi een Exemplar tostüürt un ik heff mi besünners mit’n Geschicht befaat, wo dat üm dat Verhältnis vun Natur un Kultur geiht, de mi jüst nich ut’n Kopp geiht. Hier een utarbeit Utsnitt ut unse Korrespondenz.
“Op’n ersten Blick kann ik seggen, dat Book is wunnerschön opmakt.” Op’n tweeten analytischen Blick wiest sik för mi ok, woso. Blau is de Ozean, Swatt steiht för Knööf (Macht), Rot kunn symbolisch för dat Leven un de Leevde stahn. De Haifisch is hier överdragen mit’n Macker konoteert, wat je ok passt, wenn een de Brechtsche Interpretation vörweg nehmen deit. Mehrstendeels fangen Keerls je ok de Kriege an, oder finanzeeren se tominnst. Sodennig passt dat ok, dat de Haifisch Antogg un Krawatte driggt. Dat he sien Hand lässig in de Büxentasch hett, wiest, dat he wieter baven in de Hierarchie steiht, un wull meent allens ünner Kontrolle to hemm. Spannend an de vertruute Pose is ikonologisch sehn, dat een sik vörstellen kunn, dat de Haifisch-Macker sik jüst erst in en Haifisch verwannelt hett un sien Date “dressed in red” (Rotkäppchen?) dat noch gor nich mitkreegen hett. Wenn se hochkieken dee, worr se sik düchtig verfehren. Oder se grient un is dormit Komplizin vun den Haifisch.
“Ik befaat mi jüst mit „Herrn Keuner un de Natur“ un denk mi, wo swoor dat för di ween sien mut, düsse hoch konzentreerte, deelwies artifizielle, abstrakte Spraak vun den Kopp op de (plattdüütschen) Fööt to stellen, un denn överhaupt dat heele Wark to „över-setten“.
Ik seh dor bannig vele ruutfordernd Aspekte, de bi dat Översetten en Rull spelen.Twee dorvun, de mit’n Vörgang vun dat „Abstrahieren“ tosamen hangen, much ik geern in‘t Spill bringen. To abstrahieren kann je 1. bedüden, wat aftotreken, wat to entkleeden, de Schell afpulen, dormit een överhaupt erst an dat Egentlich ran kamen deit. 2. mut de Översetter dat Egentliche wat he denn funnen hett, wedder anriekern, dormit de översett Gedanke sik in de annere Spraak nieg inrichten kann.
Wenn du översettst:“ Ik würr geern af un an, wenn ik ut mien Huus herutgahn do, en poor Bööm sehn“, ünnerscheed düsse Satz sik all in de Grammatik vun dat hochdüütsche Original, wiel dat düsse „Irrealis“-Konstruktion, k bün keen Sprakenwetenschapler, in’t Plattdüütsche meen ik, nich gifft.
Düsse Satz seggt denn nich mehr datsülvige as de, wat B.B. opschreven hett, man de egentliche Sinn hest du mit dien Översetten as implizite Interpretation bannig goot dropen. Sodennig makst du je ok Gebruuk vun dien egen Interpretationsspeelruum, wenn du ton Bispill „.. aus dem Hause tretend“ bi‘t tweete Mal mit „wenn ik ut dat Huus pedden do“ översetten deist.
Wat ik dormit pars pro toto seggen will is, dat bringt mi bannig veel Sposs un jumpen mit di vun Kortgeschicht to Kortgeschicht, Siet to Siet, vun de eene in de annere Spraak, un loten ut, wat sik twüschen linke un rechte Breegensiet an niege Gedanken entwickeln doon. Sodennig kann ik mi full un ganz dat Geleitwort vun Prof. Willy Diercks ansluten, de seggt:“Der sprachliche Gegensatz ist unübersehbar, … ein wirkliches Denkvergnügen“
