Gung dat na denn japaanschen Autor, Mönk un Perfesser Shunmyo Masuno, schull mien Fru eegens Zenmeistersche ween. Denn se is de grötste Schiermakerin wat ik kenn. Immer is allens oprüümt und dat is de Padd to de „Erleuchtung“, seggt Meister Masuno un mehr.Wokeen oprüümt kriggt een schieret Hart. Dat erste wat de Novizen in ´ Tempel lehrnt is wienern. Putzen is sotoseggen mediteeren in‘t Doon. Mien Fru seggt dorto, kort un knapp, sabbel nich rum pack sülvst mit an. Hier is de Feudel.
Wat mi würkli an dat Book faszeneert sünd de Details ut de japaansche Zen Kultur un Spraak, as op Siet 151, wo Meister Masuno verklaart, wovun dat Wort för Mönk (Unsui) afstammt. Dat Wort „Unsui“ kummt sodennig von veer Schriftfteken her, de symboliseeren „vörbi trecken Wulken, Woter dat wogt“. De Monk, so interpreteer ik dat tominnst, is dorbi beides, de Tempel an wat dat Woter vörbi löppt un de Wulken vörbi trecken, to glieke Tiet is he dat Woter sülvst dat vörbi löppt un de Wulken de vörbi trecken. Dorbi is (warrt) he eens mit sik, de Welt, eens mit allens.