Kommunikationsphilosoph un Polyglott Vilèm Flusser snackt dor vun „pontifikaler Technik“ , vun dat över-setten twüschen Spraken, as jumpen över Afgrünne henweg. Ok Kübra Gümüşay jumpt över Afgrünne un dat makt Sposs ehr dorbi totokieken. Wenn se ton Bispeel verklaart wat dat türkische Wort „Gurbet“ to bedüüden hett, wat mit „Leben in der Fremde“ blots schwor översett warrn kann, wiel dat Wort noch veel mehr bedüüd. Oder dat wunnerbore Wort „Yakamoz“ för Maandlicht wat sik bi klaare Nacht in’t Woter spegelt. Dat is ok interessant to lesen, woans se in ehr Leven un Denken twüschen türkisch, düütsch un engelsch hen un her wesselt – un ziteert dorbi Wilhelm von Humboldt, wona in jede Spraak een „eigentühmliche Weltsicht“ liggen deit. Dat is de Punkt! Genau Dorvun harr ik mi vun de Autorin mehr wünscht. Spraak avers makt dat Leven nich blots rieker, sünnern konstrueert un zementeert ok Vörurdeele, Stereotypen un Meenen över annere Menschen, de ut annere Länners kummt, anners utseht oder anˋ annern Gott glöövt. Spraak sparrt di in‘ Glaskassen, du warrst as enkelte Person nich mehr wohr nahmen, Projektionsfläche för Vörurdeele, warrst blots noch inspizeert, „entmenschlicht“ as Kübra Gümüşay jümmers weer seggt. Dat is dat Gegendeel vun dat, wat de Autorin mit ehr Plödoyer för den interkulturellen buberschen Dialog errieken will. Worr mi freun, wenn Kübra Gümüşay mi as kritische Kantüffel beteknen worr. So warrn „witte Düütsche“ nöömt, de „antirassistisch denken“ un över ehre eegen Traditschoonen „lachen“ köön.