Nakelt Antrucken

Uttrecken üm antotrecken

Wat harr Alice Schwarzer em all 1993 nich allens vörsmeten, vun wegen sien Portraits- un Modefotografien weern sexistisch, rassistisch, sogor faschistisch. Nu, as mien Fru dörch de Utstellen lopen dee, sä se kort un knapp: „dochˋn büschen viel Busen“. Un nu kunn ik hier Biller wiesen, de dat bewiesen oder better „enthüllen“ worrn. Do ik avers nich. Erstens kunn een je in de Utstellen gahn un sik sülvst een Bild dorvun maken, wat dat so is oder nich. Un Tweetens worr de Journalist blots denn sülvigen Mechanismus bedeenen wat de Fotograf bedeent, wat op den Utlöser drückt un dorvun utgeiht, dat Sex jümmers noch „sellt“. Un in den Momang, wo he de „Enthüllung enthüllt“, villicht sogor skandaliseert, sülvst Deel vun de Kunst- un Verkoopsmaschien (mediale Erregungsindustrie) warrt, de he oder se kritiseert.

Museumsbesöök mit Snutenpulli

Wenn ik nu seggen worr, de Utstellen wiest nich to veel Busen? Weer ik dormit nich all sülvst Sexsist? Reduzeert de Fotograf dat Foto-Model per se nich automatisch op den Objekt-Status? Se is de Popp, wat de niegste Mode an sik sülvst utstellen deit ? Un manchet mal sünd dor ok blots Huut un Haar wat se to ´n „Shooting“ driggt, tosamen mit den Fotografen as Hölper, wat den luurigen Blick un Playboydrööms in Szene sett. (Oder in Szene sett warrt ?) Ut düsse Argumentationskeed kummt een slecht rut. Man, Helmut Newton weer nie nich so berühmt worrn, wenn he för de Dialektik vun ˋt ver“- un „ent“-hüllen nich een feine Nees hat harr. (Villicht het sien Fru, June Newton, sülvst ok Fotografin dor mithulpen?) Ik tominnst bekiek mi Biller in Wedel, dor seh ik stolte Fruuns, deels nokelt, deels antrucken Ikonen, de so veel Knööf hebbt, dat se dat Bild sprengt. Se sünd stärker as de Fotograf, as de Apparat, as dat heele patriarchale un (Laat)kapitalistische System. In düssen Momang seh ik dat Portrait as Ganzet un nich den Busen.

Fruuns- Knööf wat dat Bild sprengt. De Glimmstengel as Chiffre för den Momang wat (nie nich) vergeiht.

Faschistisch? Jichenswo mank anner Portraits vun berühmte Tiedgenossen finnt een tatsächli en Portrait vun Leni Riefenstahl. Hitlers Filmmakersche, wat so, as in „Triumph des Willens“, de Ideologie vun de Nazis in lopende, ästhetisch meis perfekt schienende Biller vunˋ germaanschen Överminschen översett hett. De Ästhetik vun damals weer revolutschonäär un warrt bet hüüt in de Reklame insett, dormit is se sui generis avers nich unbedingt faschistisch. Dat gellt, meen ik, jüst so för Helmut Newtons Fruunsportraits. De Riefenstahl Referenzen sünd dor, man se sünd de ultima ratio, wat de Fotograf insett um ut de Aftobillenen Göttinnen to maken. Mehr as 400 Biller kann een sik bit 29. November in Wedel in ˋt Ernst Barlach Museum vun Helmut Newton ankieken. Veel Busen, man ok veel över dat een wunnerbar diskereren kann.