De A-Siet

Setten wi de Nadel nochmal op. Erst keem, as besnackt, „We are Spirits in the material World“, denn leeferte de plietsche Post-Punk-Pop-Rock-Band ut London glieks den tweeten Hit af. „Every little Thing she does is magic“. De cartesianische „Mind-Bod“- Problematik stellt sik hier heel anners dor. De geschlechtslosen entwoddelten Seelen wat in de materielle Welt nix (be)griepen köönt un rumgeistert, besinnt sik dorop dat se doch egens Mackers sünd. Un wenn se de Welt nich redden köönt, köönt se doch villicht sülvst reddet warrn:„Every little Thing she does is magic / Everything she do just turn me on / Even though my Life before was tragic / Now I know my Love for her goes on“. De Duracell-Haasen vun Police sünd nu wedder oplaadt üm sik in‘t neegste Aventüür rintosmieten. Song Nummer Dree is nöömt „Invisible Sun“, un versett den Hörer na Nordirland wo Suldaten dörch de Straten patroulleeren. De Refrain versprikt, dat över de Wulken, de mit düüster Synthie-Sounds dörch den Song trecken, de Sünn schient. „There has to be an invisible sun /It gives its heat to everyone / There has to be an invisible Sun /That gives us Hope when the whole day’s done“. Un hier tekent sik en Muster af, wona de A-Siet tohoop stellt worrn sien kunn. Denn as vörletztet Stück „I’m hungry for you“ kummt anstee vun de grote politische Konflikt nu wedder private, heel intime „Body-Mind“-Politik in‘t Speel. Un an Enn vun de A-Siet laten de Polizisten den „Demolition Man“ op de Zivilisation los. Op de B-Siet sünd denn ok noch en Barg Songs de Musikgeschichte schreven hemm as „One World“ oder „Darkness“. Bilanz: Lohnt sik un höören Musik mal wedder so, as se to analoge Tieden in de Rille presst worrn is.

Ps. Wo wi Jüst bi de Musik vun Police sünd un bi dat nahöörn vun oleSongs, wo een sik domols över den Inhalt nich so veel Gedanken makt hett. …

„Roxanne“. De cartesianische „Mind-Body“- Problematik stellt sik hier heel anners dor. De geschlechtslosen entwoddelten Seelen wat in de materielle Welt nix (be)griepen köönt un rumgeistert blievt as Motten de in‘t Licht fleegen an‘ n Reklaam in Rotlichtviddel backen un besinnt sik dorop dat se doch egens Mackers sünd.

Un wenn se all de Welt nich redden köönt, denn vilicht Roxanne. Ik heff den Text damals luut mitsungen. „Roxanne /You don’t have to put on the red light /Those days are over / You don’t have to sell your body to the night“. Dat weer interessant sik düssen Text mal neeger ünner Gender-Aspekte antokieken. Schnackt hier nich eenfach en „Freier“ wat dat Objekt vun sien Begehren ganz alleen för sik beholen un in sien egen emotschonalen Folterkeller insparrn will? „I won’t share you with another boy“. Un wo kummt denn mit eenmal dat Puritanische her? „So put away your make up / Told you once I won’t tell you again/ It’s a bad way“. Seggt de „Freier“ un markt an Enn denn doch, dat he in ehre Ogen jümmers en „Kunde“ blieven warrt, wat in de Töövslang dorop luurt, dat dat roode Licht wedder (för em) angeiht. Jümmers wedder. „Roxanne (You don’t have to put on the red light) Roxanne (Put on the red light) Roxanne (Put on the red light) Roxanne (Put on the red light) Roxanne (Put on the red light)“.